«Η ιδιωτικοποίηση της παραγωγής-διανομής ηλεκτρικού και η απορρύθμιση των αγορών, που ήδη τις γεύτηκαν οι Αμερικανοί, Καναδοί, Βρετανοί, Σουηδοί, Δανοί, Ιταλοί είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των μπλακ άουτ.
Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν επενδύουν σε νέα εργοστάσια παραγωγής ρεύματος, διότι βλέπουν τα περιθώρια κέρδους τους να συμπιέζονται, ενώ συγχρόνως κλείνουν αυτά που θεωρούν ότι δημιουργούν υπερεπάρκεια.
Οι δημόσιες επιχειρήσεις ηλεκτρικού φρόντιζαν να διαθέτουν πλεονάσματα ενέργειας, ακριβώς για την αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών, με αποτέλεσμα τη χαμηλότερη παραγωγικότητα (και κερδοφορία) ανά εργαζόμενο. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, η ζήτηση ενέργειας αυξήθηκε κατά 30% τα περασμένα 10 χρόνια, ενώ η επάρκεια του συστήματος αυξήθηκε μόνο κατά 15%. Οι εταιρείες ηλεκτρικού κάποτε δημιουργούν τεχνητά ελλείμματα, κλείνοντας προσωρινά εργοστάσια, ώστε να εκτοξευθούν οι τιμές στα ύψη και ν' αυξήσουν τα κέρδη τους, όπως συνέβη στην Καλιφόρνια από την Ενρον το 2001.
Οι βρετανικοί σιδηρόδρομοι, κατά κυβερνητική ομολογία, είναι σήμερα σε χειρότερη κατάσταση από την κατάσταση που ήταν πριν από την ιδιωτικοποίησή τους και τα συνεχή πολύνεκρα σιδηροδρομικά ατυχήματα το επιβεβαιώνουν.
Η ιδιωτικοποίηση του βρετανικού φυσικού αερίου οδηγεί στη δημιουργία επικίνδυνης ανασφάλειας. Η Transco, η επιχείρηση που τώρα είναι ιδιοκτήτης και συντηρεί τις σωληνώσεις αερίου, αύξησε μεν την αποδοτικότητά της καθώς και τα κέρδη της, απολύοντας 1.000 ειδικευμένους εργάτες, αλλά κατόπιν αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι έχει έλλειψη 1.000 ειδικευμένων για τη διατήρηση της ασφάλειας του δικτύου, παραβαίνοντας κατά συνέπεια τις συμβατικές υποχρεώσεις της5. Κι αυτό, ενώ η εκπαίδευση νέων εργατών απαιτεί σημαντικό χρονικό διάστημα. Στο μεταξύ, εκρήξεις στους σωλήνες γκαζιού με θύματα, ήδη, σημειώθηκαν στη Σκωτία και αλλού, εφόσον, όπως παραδέχεται η εταιρεία, πολλές από τις παλιές σωληνώσεις χρειάζονται αντικατάσταση που δεν είναι διατεθειμένη να κάνει, εάν δεν επιτραπεί μια σημαντική αύξηση της τιμής του αερίου (που θα πληρώσουν οι καταναλωτές!).
Η ιδιωτικοποίηση του νερού είχε ανάλογα «ευεργετικά» αποτελέσματα. Τα πρώτα επτά χρόνια μετά την ιδιωτικοποίηση του νερού στη Βρετανία τα κέρδη των εταιρειών αυξήθηκαν κατά 147% και όλες οι βελτιώσεις στο δίκτυο πληρώθηκαν από τους καταναλωτές, που είδαν τους λογαριασμούς τους για το νερό ν' αυξάνουν κατά 36% και για τις αποχετεύσεις κατά 42% σε πραγματικές τιμές (δηλαδή έχοντας αφαιρέσει τον πληθωρισμό). Παρ' όλα αυτά, οι εταιρείες δαπανούσαν λιγότερο απ' ό,τι χρειαζόταν για επενδύσεις ή τις καθυστερούσαν αδικαιολόγητα, πράγμα που έκανε τον «ρυθμιστή», που έχει διορίσει η κυβέρνηση για την επίβλεψη των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, να επέμβει και να επιβάλει μείωση τιμών, οδηγώντας σε αναταραχή στον κλάδο.
Η ιδιωτικοποίηση του νερού, στον Νότο, όπου δεν υπάρχει και η στοιχειώδης επίβλεψη που επιβάλλουν χώρες στον Βορρά, έχει ακόμη χειρότερες συνέπειες. Οι Αργεντινοί είδαν μετά την ιδιωτικοποίηση του νερού, που ανέλαβαν να εκμεταλλευτούν δύο μεγάλες γαλλικές πολυεθνικές, να διπλασιάζεται η τιμή του, η οποία συνοδεύτηκε από χειροτέρευση της ποιότητάς του, προκαλώντας μαζικές διαμαρτυρίες και αποχή από πληρωμή των λογαριασμών.
Αντίστοιχα, οι Βολιβιανοί είδαν την τιμή του νερού να εξαπλασιάζεται, με αποτέλεσμα τα κατώτερα στρώματα να καταργήσουν το ατομικό ντους και να προσφεύγουν στα δημοτικά λουτρά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου