Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

Κλιμάκωση την Πρωτομαγιά

ΧΑΙΡΕΤΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΣΤΙΣ 22/4/10

ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ ΜΕ ΝΕΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ- ΜΠΛΟΚΑ- ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΑΚΟΗ

1η ΜΑΪΟΥ(Σάββατο) ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΟΝ ΟΤΕ στις 10 π.μ

Εργαζόμενες εργαζόμενοι.

Απέναντι στη συντονισμένη επίθεση από κυβέρνηση, κεφάλαιο, ΕΕ, ΔΝΤ, για να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων, να συνεχίσουμε τον αγώνα και να προβάλλουμε τη δική μας εργατική απάντηση.

Αντί για μείωση των μισθών, που βρίσκονται στο 60% του ευρωπαϊκού μέσου όρου, να διεκδικήσουμε αυξήσεις στο ύψος των αναγκών μας(1400 κατώτερος μισθός). Αντί για την ακόμη μεγαλύτερη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τις απολύσεις συμβασιούχων και την εκτίναξη της ανεργίας - ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, σταθερή εργασία για όλους και πλήρη προστασία των ανέργων . Αντί για τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, τις περικοπές της κρατικής επιδότησης στα ταμεία, την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, την ανατροπή της κοινωνικής ασφάλισης και την μετατροπή της σε ανταποδοτική και ιδιωτικοποιημένη - πάταξη της εισφοροδιαφυγής του κεφαλαίου και της μαύρης εργασίας, κανένας εργαζόμενος χωρίς πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά, μείωση των ορίων συνταξιοδότησης, αύξηση των συντάξεων. Αντί για φοροεπιδρομή με αυξήσεις στους αντιλαϊκούς έμμεσους φόρους και νέα επιβάρυνση των μισθωτών σε μια χώρα που έχει το χαμηλότερο ποσοστό φορολογίας κεφαλαίου - επαναφορά της φορολογίας στο 45% των κερδών, αύξηση του αφορολόγητου για μισθούς και συντάξεις, κατάργηση των έμμεσων φόρων στα είδη πρώτης ανάγκης .Αντί για τη συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών – δημόσια δωρεάν Παιδεία, Υγεία για όλους. Μαζικές προσλήψεις στα σχολεία και στα νοσοκομεία. Αντί για νέο γύρο ιδιωτικοποιήσεων και ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων για να αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος στους ντόπιους και ξένους μεγαλοτραπεζίτες και τοκογλύφους, εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων που κλείνουν με εργατικό και λαϊκό έλεγχο. Αντί για ‘στάση πληρωμών’ στους μισθούς, τα επιδόματα ανεργίας και τις συντάξεις, στάση πληρωμών στο χρέος και τους τραπεζίτες. Αντί για την υποταγή στην ΟΝΕ, το ευρώ και τα Προγράμματα Σταθερότητας που μας εξοντώνουν– πάλη για την ανατροπή τους για απειθαρχία στην πολιτική και τους δείκτες τους.

Εργαζόμενες, εργαζόμενοι

Γνωρίζουμε ότι η αγανάκτηση σας είναι μεγάλη. ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ. Αυτή η αγανάκτηση πρέπει να μετατραπεί σε πολιτικό κίνημα ανατροπής. Πρέπει να τους δημιουργήσουμε πολιτικό πρόβλημα. ΚΑΤΕΒΕΙΤΕ στους δρόμους. Μπορούμε να επιβάλλουμε λύσεις με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας.

Ως «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ εργαζομένων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα ν.Πρέβεζας» χαιρετίζουμε τους εργαζόμενους που συμμετείχαν στην απεργιακή συγκέντρωση των πρωτοβάθμιων σωματείων. Παρά την απεργοσπασία της ΓΣΕΕ, την εκτονωτική τακτική της ΑΔΕΔΥ αλλά και την λάσπη-χολή της ηγεσίας του ΠΑΜΕ για όποιον δεν ανήκει σε αυτό, πρέπει να συνεχίσουμε προβάλλοντας τη λογική μιας νέας ταξικής εργατικής ενότητας με ανεξαρτησία από την συνδικαλιστική αριστοκρατία και τον εκφυλισμό. Η κοινή δράση πρωτοβάθμιων σωματείων αλλά και η συγκρότηση ενός συντονιστικού με αναβαθμισμένο πολιτικό περιεχόμενο θα ανοίξει δρόμο, και ως «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σε αυτή τη κατεύθυνση.



ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ εργαζομένων Πρέβεζας

Κάτω η «χούντα» κυβέρνησης – ΕΕ - ΔΝΤ

Το γεγονός ότι η ενημέρωση του κλιμακίου του ΔΝΤ για την ελληνική οικονομία ξεκίνησε 21η Απριλίου, ανήμερα της επετείου του πραξικοπήματος των φασιστών συνταγματαρχών, προσφέρει ένα ισχυρό συμβολισμό: Μια νέα «χούντα», αποτελούμενη από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, την ΕΕ και το ΔΝΤ, έρχεται να επιβάλλει ένα αντεργατικό πρόγραμμα κοινωνικής κατεδάφισης κάθε λαϊκής κατάκτησης και δικαιώματος, βάζοντας στο γύψο τη λαϊκή θέληση. Μείωση μισθών, απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, κατάργηση ουσιαστικά των συντάξεων και άρση κάθε, στοιχειώδους, προστασίας της εργασίας από την εργοδοτική ασυδοσία είναι το πρόγραμμα – τομή του κεφαλαίου, που έρχεται να επιβάλλει το ΔΝΤ, η ΕΕ και το ΠΑΣΟΚ, με τη συναίνεση του αστικού μπλοκ εξουσίας. Και όλα αυτά με επιβολή κατάστασης πολιορκίας κατά του «εχθρού λαού».Σε αυτές τις συνθήκες το σκύψιμο του κεφαλιού σημαίνει κόψιμο! Όποιος δεν μοιραστεί τον αγώνα θα μοιραστεί την ήττα. Η ελπίδα βρίσκεται στην πάλη για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης, για την κατάκτηση των εργατικών δικαιωμάτων της εποχής μας. Οι απεργίες στις 21-22 Απρίλη εκπέμπουν μήνυμα αντίστασης. Η κλιμάκωση του αγώνα και των απεργιών είναι μονόδρομος για τους εργαζόμενους. Για να ανατραπεί η «χούντα» κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ και η βάρβαρη επιδρομή.

Έξω από την Ελλάδα οι αντιπροσωπείες – τσιράκια των πολυεθνικών, κάτω η κυβέρνηση που τους καλεί. Ανυπακοή – απειθαρχία – αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από ΟΝΕ-ΕΕ.

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Ο Ντέιβιντ Χάρβευ για την κρίση και το δικαίωμα στη πόλη


Για το δικαίωμα στην πόλη

του David Harvey

Ομιλία στο Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, Μπελέμ Βραζιλίας, 29 Ιανουαρίου 2009.

Χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ, αλλά εξ αρχής θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη που θα μιλήσω στα Αγγλικά, τη γλώσσα του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Ελπίζω ότι αυτά που θα πω να είναι αρκετά αντιμπεριαλιστικά ώστε να με συγχωρέσετε.

Είμαι πολύ ευγνώμονας για την πρόσκλησή σας, επειδή μαθαίνω πολλά πράγματα από τα κοινωνικά κινήματα. Ήρθα εδώ να μάθω και να ακούσω κι, έτσι, ήδη αποκτώ αυτή τη μεγάλη εκπαιδευτική εμπειρία, γιατί, όπως κάποτε το είχε θέσει ο Μαρξ, πάντοτε υπάρχει το μεγάλο ζήτημα του ποιος θα εκπαιδεύσει τους εκπαιδευτές.

Δουλεύω για κάποιο καιρό τώρα πάνω στην ιδέα του Δικαιώματος στην Πόλη. Θεωρώ ότι το Δικαίωμα στην Πόλη σημαίνει το δικαίωμα όλων μας να φτιάχνουμε πόλεις, που ικανοποιούν τις ανθρώπινες ανάγκες, τις ανάγκες μας. Το δικαίωμα στην πόλη δεν είναι το δικαίωμα να παίρνουμε –χρησιμοποιώντας μια γνωστή έκφραση– τα ψίχουλα από το τραπέζι των πλούσιων. Θα πρέπει όλοι μας να έχουμε τα ίδια δικαιώματα, για να μπορούμε να φτιάχνουμε τα διαφορετικά είδη πόλεων, που θέλουμε να υπάρχουν.

Το δικαίωμα στην πόλη δεν είναι μόνο το δικαίωμα σ’ ό,τι ήδη υπάρχει στην πόλη, αλλά το δικαίωμα να μπορούμε να κάνουμε την πόλη να γίνει κάτι ριζικά διαφορετικό. Όταν κοιτάζω την ιστορία, βλέπω ότι η διαχείριση των πόλεων γινόταν περισσότερο από το κεφάλαιο παρά από τους άνθρωπους. Επομένως, μέσα στην πάλη αυτή για το δικαίωμα στην πόλη θα πρέπει να υπάρχει και μια πάλη ενάντια στο κεφάλαιο.

Θα ήθελα τώρα να μιλήσω λίγο για την ιστορία της σχέσης μεταξύ κεφάλαιου και πόλης, δομώντας και θέτοντας το ερώτημα: Γιατί συμβαίνει το κεφάλαιο να καταφέρνει να ασκεί τόσα πολλά δικαιώματα πάνω στην πόλη; Και γιατί οι λαϊκές δυνάμεις είναι σχετικά ασθενείς απέναντι στην εξουσία αυτή; Και θά ’θελα επίσης να μιλήσω για το πώς, στην πραγματικότητα, ο τρόπος, με τον οποίον λειτουργεί το κεφάλαιο στις πόλεις, είναι μια από τις αδυναμίες του. Γι’ αυτό, στην παρούσα συγκυρία, θεωρώ ότι η πάλη για το δικαίωμα στην πόλη βρίσκεται στο επίκεντρο των αγώνων ενάντια στο κεφάλαιο. Τώρα έχουμε –όπως γνωρίζετε– μια οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Αν κοιτάξετε την πρόσφατη ιστορία, θα δείτε ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια συνέβησαν πολλές οικονομικές κρίσεις. Κάποιος έκανε μια μέτρηση και είπε ότι από το 1970 έγιναν 378 οικονομικές κρίσεις στον κόσμο. Μεταξύ 1945 και 1970, έγιναν μόνο 56 οικονομικές κρίσεις. Επομένως, ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει πολλές οικονομικές κρίσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων 30-40 ετών. Κι αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι ότι πολλές από τις οικονομικές κρίσεις αυτές έχουν τη βάση τους στην αστικοποίηση. Στο τέλος των 1980, η Ιαπωνική οικονομία κατάρρευσε κι αυτό έγινε γύρω από το ζήτημα της κερδοσκοπίας για την ιδιοκτησία και την γη. Το 1987, στις Ηνωμένες Πολιτείες, συνέβη μια τεράστια κρίση, στην οποίαν εκατοντάδες τραπεζών πτώχευσαν κι ο λόγος ήταν πάλι η κερδοσκοπία γύρω από τη στέγαση και την κτηματική ανάπτυξη. Στα 1970, υπήρχε μια μεγάλη παγκόσμια κρίση των κτηματικών αγορών. Και θα μπορούσα να συνέχιζα, δίνοντάς σας κι άλλα παραδείγματα οικονομικών κρίσεων με βάση τον αστικό χώρο. Εικάζω ότι οι μισές από τις οικονομικές κρίσεις των τελευταίων 30 ετών είναι κρίσεις, που έχουν να κάνουν με την κυριότητα του αστικού χώρου. Η έναρξη της παρούσης κρίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες προήλθε από κάτι που ονομάσθηκε κρίση των υποθηκών των sub prime χρεωστικών ασφάλιστρων. Για μένα, η κρίση αυτή θα έπρεπε να ονομάζονταν κρίση του αστικού χώρου.

Αυτά έχουν γίνει. Στα 1990, προέκυψε ένα πρόβλημα, όταν τα χρήματα της υπεραξίας δεν είχαν πού να πάνε. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα, που πάντα παράγει υπεραξία. Μπορείτε να το σκεφθείτε ως εξής: ο καπιταλιστής ξυπνά το πρωί και πάει στην αγορά μ’ ένα ορισμένο ποσό χρημάτων, για να αγοράσει εργασία και μέσα παραγωγής. Βάζει αυτά τα πράγματα που αγόρασε σε λειτουργία, παράγει ένα εμπόρευμα και το πουλά για να βγάλει περισσότερα χρήματα από αυτά που αρχικά δαπάνησε. Επομένως, στο τέλος της μέρας, ο καπιταλιστής έχει περισσότερα από αυτά που είχε στην αρχή της μέρας. Οπότε το μεγάλο ερώτημα είναι τι κάνει με το περίσσευμα που μάζεψε; Βέβαια, αν ήταν σαν εσάς ή σαν εμένα, ίσως να τα παράταγε, για να περνούσε καλά ξοδεύοντάς τα. Αλλά ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί έτσι. Υπάρχουν οι δυνάμεις του ανταγωνισμού, που τον ωθούν να επανεπενδύσει μέρος του κεφάλαιου σε νέα εγχειρήματα. Στην ιστορία του καπιταλισμού, υπήρχε πάντα ένας ρυθμός ανάπτυξης 3%, συνέχεια από το 1750 κι ύστερα. Αλλά ένας ρυθμός ανάπτυξης 3% σημαίνει ότι θα πρέπει να βρεθούν διέξοδοι εκροής για το κεφάλαιο. Επομένως, ο καπιταλισμός έρχεται πάντοτε αντιμέτωπος μ’ αυτό που ονομάζω πρόβλημα απορρόφησης της υπεραξίας του κεφάλαιου. Πού μπορώ να βρω μια επικερδή διέξοδο για να διοχετεύσω το κεφάλαιό μου; Βέβαια, πίσω στο 1750, ολόκληρος ο κόσμος ήταν ανοιχτός, για να δώσει λύσεις στο πρόβλημα αυτό. Και την εποχή εκείνη, η συνολική αξία της παγκόσμιας οικονομίας ήταν 315 δισεκατομμύρια δολάρια σ’ αγαθά κι υπηρεσίες. Όταν ήρθαμε στα 1950, υπήρχαν 4 τρισεκατομμύρια δολάρια και θα έπρεπε να βρεθούν διέξοδοι για το 3% απ’ αυτά. Κι όταν ήρθαμε στα 2000, είχαμε 42 τρισεκατομμύρια δολάρια σε κυκλοφορία. Σήμερα, είναι περίπου 50 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μετά από 25 χρόνια και πάλι με ρυθμό ανάπτυξης 3%, θα είναι περίπου 100 τρισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μια ολοένα κι αυξανόμενη δυσκολία εύρεσης επικερδών διεξόδων για την υπεραξία του κεφάλαιου. Η κατάσταση αυτή μπορεί να παρουσιασθεί και μ’ έναν άλλον τρόπο. Όταν ο καπιταλισμός ουσιαστικά ήταν αυτό που συνέβαινε στο Μάντσεστερ και σε λίγα ακόμη μέρη του κόσμου, ο ρυθμός ανάπτυξης 3% δεν δημιουργούσε κανένα πρόβλημα. Τώρα όμως, πρέπει να δούμε τον ρυθμό ανάπτυξης του 3% σε σχέση μ’ ο,τιδήποτε συμβαίνει στην Κίνα, την Ανατολική και τη Νοτιοανατολική Ασία, την Ευρώπη, το μεγαλύτερο μέρος της Λατινικής Αμερικής και της Βόρειας Αμερικής, οπότε υπάρχει ένα μεγάλο, ένα τεράστιο, πρόβλημα. Αλλά, όταν έχουν χρήματα, οι καπιταλιστές πρέπει να έχουν και μια επιλογή για το πώς να τα επανεπενδύουν. Μπορούν να τα επενδύουν σε καινούργια παραγωγή. Μια δικαιολογία για να γίνει ο πλούσιος πλουσιότερος είναι ότι θα επανεπενδύει στην παραγωγή κι, έτσι, θα δημιουργείται περισσότερη απασχόληση κι ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τους ανθρώπους. Αλλά, από το 1970, γίνονται όλο και λιγότερες επενδύσεις σε κάποια νέα παραγωγή. Επενδύουν στην αγορά πάγιου κεφάλαιου, σε χρηματιστηριακά μερίσματα, σε δικαιώματα ιδιοκτησίας, σε δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και, φυσικά, και ιδιοκτησίας. Έτσι, από τα 1970, όλο και περισσότερο χρήμα πήγαινε σε περιουσιακά στοιχεία κι, όταν η καπιταλιστική τάξη αρχίζει να αγοράζει περιουσιακά στοιχεία, η αξία τους φυσικά αυξάνεται. Επομένως, αρχίζουν να βγάζουν χρήματα κι από την αύξηση της αξίας των περιουσιακών τους στοιχείων. Γι’ αυτό, οι τιμές της περιουσίας ανεβαίνουν όλο και πιο πάνω. Κι αυτό είναι κάτι που δεν κάνει μια καλύτερη πόλη, αλλά μια ακριβότερη πόλη. Επιπλέον, στο βαθμό που θέλουν να κτίζουν πολυτελή συγκροτήματα διαμερισμάτων και πλούσιες κατοικίες, πρέπει να πετούν τους φτωχούς έξω από τις περιοχές που ζουν. Πρέπει να μας στερήσουν του δικαιώματός μας στην πόλη. Έτσι, στη Νέα Υόρκη, το βρίσκω πολύ δύσκολο να ζω στο Μανχάταν, παρότι είμαι ένας καλοπληρωμένος καθηγητής. Η μεγάλη μάζα του πληθυσμού, που τώρα εργάζεται στην πόλη, δεν μπορεί να διαθέσει τα χρήματα, για να μένει μέσα στην πόλη, επειδή οι τιμές των κατοικιών έχουν ανεβεί πολύ ψηλά, όλο και περισσότερο ψηλά. Μ’ άλλα λόγια, έχει αφαιρεθεί το δικαίωμα των ανθρώπων στην πόλη τους. Κάποιες φορές, τους έχει αφαιρεθεί από τις ενέργειες της αγοράς, κάποιες φορές, από τις κυβερνητικές πολιτικές, που τους πετούν έξω από τα μέρη που ζουν, κάποιες φορές, με παράνομα μέσα, την βία, την πυρπόληση ενός κτιρίου. Υπήρχε μια περίοδος που συνέβαιναν κάθε τόσο διαδοχικές πυρκαγιές σ’ ένα τμήμα της Νέας Υόρκης.

Επομένως, αυτό που δημιουργείται έτσι είναι μια κατάσταση, στην οποία οι πλούσιοι μπορούν όλο και περισσότερο να έχουν υπό τον έλεγχο της κυριότητάς τους ολόκληρη την πόλη. Και πρέπει να κάνουν κάτι τέτοιο, επειδή αυτός είναι ο μόνος τρόπος να χρησιμοποιήσουν την υπεραξία του κεφάλαιού τους. Όμως, σε κάποιο σημείο, υπάρχει ακόμη και το κίνητρο για τη διαδικασία αυτή της δόμησης της πόλης μέσω της αφαίμαξης των φτωχότερων. Οι χρηματο-οικονομικοί οργανισμοί δανειοδοτούν τις εταιρίες οικιστικής ανάπτυξης, για να μπορούν αυτές να αναπτύσσουν μεγάλες περιοχές της πόλης. Ναι, έχουμε τότε τις εταιρίες οικιστικής ανάπτυξης, αλλά μετά το πρόβλημα είναι σε ποιους οι εταιρείες αυτές θα πουλήσουν τους χώρους και τα κτίρια που κατασκευάζουν; Αν τα έσοδα της εργατικής τάξης αυξάνονταν, τότε ίσως να μπορούσαν να τα πουλούσαν στην εργατική τάξη. Αλλά, από τα 1970, οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού έχουν να κάνουν με τη συμπίεση των μισθών. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι πραγματικοί μισθοί δεν αυξήθηκαν από το 1970 κι ύστερα, οπότε έχετε μια κατάσταση, στην οποίαν οι πραγματικοί μισθοί είναι σταθεροί, αλλά οι τιμές των ιδιοκτησιών ανεβαίνουν. Επομένως, από πού θα προέλθει η ζήτηση στέγης; Η απάντηση ήταν να κληθεί η εργατική τάξη να μπει μέσα στο δανειοληπτικό περιβάλλον. Κι αυτό που βλέπουμε είναι ότι τα στεγαστικά δάνεια στις Ηνωμένες Πολιτείες ανέβηκαν τα τελευταία 20 χρόνια από περίπου 40.000 δολάρια ανά νοικοκυριό σε πάνω από 120.000 δολάρια ανά νοικοκυριό. Οι χρηματο-οικονομικοί οργανισμοί χτυπούν τις πόρτες της εργατικής τάξης και λένε, “Έχουμε να σας κάνουμε μια πολύ καλή πρόταση. Δανείζεστε χρήματα από μας, αγοράζετε το σπίτι σας και μετά μην ανησυχείτε, αν κάποια στιγμή δεν μπορείτε να ξεπληρώσετε το δάνειό σας, γιατί οι τιμές των σπιτιών θα ανεβαίνουν κι, επομένως, όλα θα είναι μια χαρά.”

Έτσι, όλο και περισσότεροι χαμηλο-εισοδηματίες σέρνονται μέσα στο δανειοληπτικό περιβάλλον. Αλλά τότε, πριν περίπου δυο χρόνια, οι τιμές άρχισαν να πέφτουν. Το χάσμα μεταξύ των οικονομικών δυνατοτήτων της εργατικής τάξης και των χρεών τους έγινε αγεφύρωτο. Ξαφνικά, ενέσκηψε ένα κύμα κατασχέσεων, που διαδίδονταν μεταξύ πολλών Αμερικανικών πόλεων. Αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει με κάποιο τέτοιο φαινόμενο, υπήρχε μια άνιση γεωγραφική ανάπτυξη του κύματος. Το πρώτο κύμα χτύπησε κοινότητες πολύ χαμηλού εισοδήματος σε πολλές από τις παλιότερες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Υπάρχει ένας υπέροχος χάρτης, που μπορείτε να δείτε στο σάϊτ του BBC τις κατασχέσεις στην πόλη του Κλήβελαντ. Κι αυτό που βλέπετε είναι ένας χάρτης με κουκίδες, οι οποίες είναι ιδιαίτερα πυκνά συγκεντρωμένες σ’ ορισμένες περιοχές της πόλης. Πίσω του, υπάρχει ένας άλλος χάρτης, που δείχνει την κατανομή στην πόλη του πληθυσμού των Αφρο-Αμερικανών. Οι δυο χάρτες συμπίπτουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αυτό σημαίνει ότι ό,τι συνέβη ήταν μια καταλήστευση του Αφρο-Αμερικανικού πληθυσμού χαμηλού εισοδήματος. Κι αυτό ήταν η μεγαλύτερη απώλεια περιουσιακών στοιχείων για πληθυσμούς χαμηλού εισοδήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες, που είχε ποτέ γίνει. Δυο εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους. Και την ίδια ακριβώς στιγμή που αυτό συνέβαινε, τα μπόνους που πληρώνονταν στην Γουόλ Στρητ ξεπερνούσαν τα 30 δισεκατομμύρια δολάρια –δηλαδή, τα έξτρα χρήματα που έπαιρναν οι τραπεζίτες για τη δουλειά τους. Επομένως, τα 30 εκατομμύρια δολάρια, που στην πραγματικότητα αποσπώνταν από τις γειτονιές των χαμηλόμισθων, κατέληγαν στην Γουόλ Στρητ. Το γεγονός αυτό έχει συζητηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες σαν μια περίπτωση ενός οικονομικού τυφώνα Κατρίνα, γιατί, όπως θυμάστε, ο τυφώνας Κατρίνα χτύπησε τη Νέα Ορλεάνη με διαφορετικούς τρόπους κι ήταν ο μαύρος πληθυσμός χαμηλού εισοδήματος, αυτός που έχασε τις περιουσίες του, ενώ πολλοί πέθαναν. Οι πλούσιοι προστάτευσαν τα δικαιώματά τους στην πόλη, αλλά οι φτωχοί ουσιαστικά τα έχασαν. Στη Φλόριντα, στην Καλιφόρνια και την Αμερικανική Νότια Δύση, το πρόβλημα έπαιρνε διαφορετικές μορφές. Εκεί, ως επί το πλείστον, λάμβανε χώρα έξω, στις περιφέρειες των πόλεων. Αλλά κι εκεί, πολλά χρήματα ήταν δανεισμένα για να χτισθούν ή να αγορασθούν σπίτια μέσω εταιριών οικιστικής ανάπτυξης. Έχτιζαν εντελώς έξω από τις πόλεις, 30 μίλια έξω από το Τούσον ή το Λος Άντζελες, δεν μπορούσαν να βρουν κανένα να αγοράσει και, γι’ αυτό, στόχευαν στο λευκό πληθυσμό, που δεν του άρεσε να μένει κοντά σε μετανάστες ή μαύρους στο κέντρο των πόλεων. Τότε, αυτό οδήγησε σε μια κατάσταση, που συνέβη πριν ένα χρόνο, όταν οι ψηλές τιμές της βενζίνης έκαναν πολύ δύσκολη τη ζωή για όσους ζούσαν σε τέτοιες απομακρυσμένες κοινότητες. Πολλοί από τους άνθρωπους αυτούς είχαν πρόβλημα να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους κι, έτσι, συναντήσαμε πάλι ένα κύμα κατασχέσεων, που λάμβανε χώρα στα προάστια κι αφορούσε κυρίως λευκούς σε μέρη όπως η Φλόριντα, η Αριζόνα ή η Καλιφόρνια. Στο μεταξύ, το μόνο που έκανε η Γουόλ Στρητ ήταν να μαζεύει όλες αυτές τις υποθήκες ψηλού ρίσκου και να τις πακετάρει μέσα σε περίεργα όργανα χρηματικο-οικονομικών ανταλλαγών. Μαζεύετε όλες τις υποθήκες ενός συγκεκριμένου μέρους, τις βάζετε σ’ ένα δοχείο και μετά πουλάτε τις μετοχές του δοχείου αυτού σε κάποιον άλλο. Το αποτέλεσμα ήταν να παγκοσμιοποιηθεί ολόκληρη η χρηματικο-οικονομική αγορά των υποθηκών. Και βλέπετε τμήματα κυριότητας των υποθηκών στη Νορβηγία ή την Γερμανία ή τις χώρες του Κόλπου ή οπουδήποτε αλλού. Όλοι ήξεραν ότι οι υποθήκες αυτές και τα αντίστοιχα χρηματικο-οικονομικά όργανα ήταν ασφαλή σαν τα σπίτια. Κατέληξαν όμως να μην είναι καθόλου ασφαλή και τότε είχαμε τη μεγάλη κρίση, που εξακολουθεί να συνεχίζεται χωρίς τελειωμό. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι, αν η παρούσα κρίση είναι βασικά μια κρίση της αστικοποίησης, τότε η λύση θα έχει να κάνει με μια αστικοποίηση ενός διαφορετικού τύπου κι εδώ είναι που η πάλη για το δικαίωμα στην πόλη αποκτά μια κρίσιμη σημασία, γιατί μ’ αυτήν έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Αλλά συχνά ερωτούμαι αν η παρούσα κρίση αποτελεί το τέλος του νεοφιλελευθερισμού.. Η απάντησή μου είναι “όχι,” αν κοιτάξετε τι προτείνεται στην Γουόσινγκτον και το Λονδίνο. Μια από τις βασικές αρχές, που εγκαινιάσθηκε τα 1970, είναι ότι η κρατική εξουσία πρέπει να προστατεύει τους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς με κάθε κόστος. Κι όταν υπάρχει μια σύγκρουση μεταξύ της ευημερίας των χρηματικο-οικονομικών θεσμών και της ευημερίας των ανθρώπων, επιλέγετε την ευημερία των χρηματικο-οικονομικών θεσμών. Αυτή είναι η αρχή, της οποίας η επεξεργασία έγινε στην Πόλη της Νέας Υόρκης στα μέσα των 1970 κι η οποία για πρώτη φορά εφαρμόσθηκε διεθνώς στο Μεξικό, όταν η χώρα κινδύνευε να πτωχεύσει. Αν όμως πτώχευε το Μεξικό, θα καταστρέφονταν οι επενδυτικές τράπεζες της Νέας Υόρκης. Γι’ αυτό, το Υπουργείο Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο συνεργάσθηκαν, για να βοηθήσουν το Μεξικό να μην πτωχεύσει. Μ’ άλλα λόγια, δάνεισαν στο Μεξικό τα χρήματα, για να ξεπληρώσει τους τραπεζίτες της Νέας Υόρκης. Αλλά, με τον τρόπο αυτό, επέβαλαν τη λιτότητα στο Μεξικανικό λαό. Δηλαδή, προστάτευσαν τις τράπεζες και κατέστρεψαν τους άνθρωπους. Από τότε, αυτή ήταν η τυπική πρακτική του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τώρα, αν δείτε την απάντηση στην κρίση, που έδωσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες κι η Βρετανία, αυτό που έκαναν στην πραγματικότητα ήταν μόνο να υποστηρίξουν οικονομικά τις τράπεζες. 700 δισεκατομμύρια δολάρια στις τράπεζες των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν έκαναν απολύτως τίποτε, για να προστατεύσουν τους ιδιοκτήτες κατοικιών, που έχαναν τα σπίτια τους. Επομένως, είναι η ίδια αρχή, που βλέπουμε κι εδώ να εφαρμόζεται –προστατεύστε τους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς κι ας πάει ο κόσμος να.. Αυτό που θα έπρεπε να κάναμε είναι να παίρναμε τα 700 δισεκατομμύρια δολάρια και να φτιάχναμε μια τράπεζα επανανάπτυξης του αστικού χώρου, για να σώσουμε όλες εκείνες τις γειτονιές που καταστράφηκαν και για να επαναδομήσουμε τις πόλεις περισσότερο με βάση τις απαιτήσεις του λαού. Έχει ενδιαφέρον το γεγονός ότι, αν το κάναμε αυτό, τότε ένα μεγάλο μέρος της κρίσης θα είχε εξαφανιστεί, γιατί δεν θα υπήρχε καμία υποθήκη να κατασχεθεί. Στο μεταξύ, πρέπει να οργανώσουμε ένα κίνημα ενάντια στις εξώσεις κι έχουμε δει κάτι τέτοιο να γίνεται στην Βοστόνη και σε κάποιες άλλες πόλεις. Αλλά, αυτή την ιστορική στιγμή στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει μια αίσθηση ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις πρέπει να είναι περιορισμένες, επειδή έχει την προτεραιότητα η εκλογή του Ομπάμα. Πολλοί ελπίζουν ότι ο Ομπάμα θα κάνει κάτι διαφορετικό, αλλά, αλίμονο, οι οικονομικοί του σύμβουλοι είναι ακριβώς τα ίδια πρόσωπα, που είχαν δημιουργήσει το πρόβλημα αρχικά. Αμφιβάλω αν ο Ομπάμα θα είναι τόσο προοδευτικός όσο ο Λούλα. Θα πρέπει να περιμένετε λίγο, νομίζω, πριν αρχίσουν να κινητοποιούνται τα κοινωνικά κινήματα. Χρειαζόμαστε ένα πανεθνικό κίνημα Αναμόρφωσης του Αστικού Χώρου, σαν αυτό που έχετε εδώ. Χρειαζόμαστε μια πολιτική μαχητικότητα, σαν αυτή που έχετε οικοδομήσει εδώ. Χρειαζόμαστε, στην πραγματικότητα, να ξεκινήσουμε να ασκούμε τα δικαιώματά μας στην πόλη. Και κάποια στιγμή, πρέπει να αντιστρέψουμε όλον αυτόν τον τρόπο, με τον οποίον δίνεται προτεραιότητα στους χρηματικο-οικονομικούς θεσμούς αντί σε μας. Πρέπει να θέσουμε το ερώτημα, τι είναι πιο σημαντικό, η αξία των τραπεζών ή η αξία της ανθρωπότητας; Το τραπεζιτικό σύστημα πρέπει να υπηρετεί τους άνθρωπους, όχι να συντηρείται από το μόχθο των ανθρώπων. Κι ο μόνος τρόπος, με τον οποίον κάποια στιγμή θα κατορθώσουμε πράγματι να ασκήσουμε το δικαίωμα στην πόλη, είναι να πάρουμε την εποπτεία του προβλήματος της καπιταλιστικής απορρόφησης της υπεραξίας. Πρέπει να κοινωνικοποιήσουμε την υπεραξία του κεφάλαιου. Πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών. Πρέπει να βγούμε έξω από το πρόβλημα της διαρκούς συσσώρευσης του 3%. Τώρα, βρισκόμαστε στο σημείο, όπου ένας διαρκής ρυθμός ανάπτυξης 3% θα έχει ένα τεράστιο περιβαλλοντικό κόστος, θα συνεπάγεται μια τεράστια πίεση πάνω στις κοινωνικές καταστάσεις, έτσι ώστε να πηγαίνουμε από τη μια οικονομική κρίση σε μια άλλη. Αν βγούμε από την παρούσα οικονομική κρίση με τον τρόπο που θέλουν, θα συμβεί μια άλλη οικονομική κρίση μετά από πέντε χρόνια. Έτσι, ερχόμαστε στο σημείο, όπου δεν μπορούμε πια να αποδεχθούμε αυτό που είχε πει η Μάργκαρετ Θάτσερ, ότι “δεν υπάρχει καμιά άλλη εναλλακτική λύση” και λέμε ότι πρέπει να υπάρχει κάποια εναλλακτική λύση. Γενικώς, πρέπει να υπάρχει μια εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό. Και μπορούμε να αρχίσουμε να την προσεγγίζουμε αντιλαμβανόμενοι το δικαίωμα στην πόλη σαν μια λαϊκή και διεθνιστική απαίτηση κι ελπίζω ότι όλοι μπορούμε να είμαστε ενωμένοι στο έργο αυτό. Σας ευχαριστώ πολύ.
(Μεταγραφή Brian Mier.)

22 ΑΠΡΙΛΗ ΟΛΟΙ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ

Πρόγραμμα Σταθερότητας, απολύσεις, λιτότητα, φορολογικό.
Τώρα ετοιμάζουν νέο ασφαλιστικό, εργασιακό και υπαγωγή στο ΔΝΤ που συνοδεύεται με καταστολή, αυταρχισμό και τρομο-σίριαλ!

Σαν σύγχρονα κοινωνικά βαμπίρ - που όσο περισσότερο αίμα (δηλαδή, εργατικά δικαιώματα) ρουφούν τόσο περισσότερο ζητούν- η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι αγορές, το ΔΝΤ και η «αντιπολίτευση» των ΝΔ-ΛΑΟΣ, η Ε.Ε. και η εργοδοσία, μοιάζουν να μη «χόρτασαν» από το Πρόγραμμα Σταθερότητας (της εκμετάλλευσης) και Ανάπτυξης (της κερδοφορίας των αφεντικών). Ετοιμάζονται, λοιπόν, στα πλαίσια του «ελέγχου» της ελληνικής οικονομίας τον Μάιο και το καλοκαίρι, να εξαπολύσουν ένα νέο καταιγισμό αντιδραστικών νομοσχεδίων: φορολογικό, ασφαλιστικό, Καλλικράτης, εργασιακό, ιδιωτικοποιήσεις κ.λπ., κ.λπ.

Σαν άλλες Ιφιγένειες, καλούν τους εργαζόμενους –ιδιαίτερα τους νέους– για ακόμη μια φορά να θυσιάσουν όχι μόνο κάθε έννοια εργατικού δικαιώματος αλλά και κάθε ελπίδα ότι κάποια στιγμή η ζωή τους μπορεί να βελτιωθεί,

Αυτό ακριβώς μας λένε με το φορολογικό: ότι δηλαδή -πλάι στην άμεση εκμετάλλευσή μας στο χώρο δουλειάς- θα στήσουν έναν απίστευτα πιο αντεργατικό μηχανισμό έμμεσης εκμετάλλευσης, που θα ανακατενέμει τον κοινωνικό πλούτο που παράγουμε με τα χέρια και το μυαλό μας υπέρ των εργοδοτών και των τραπεζών, εντός και εκτός Ελλάδας.

Αυτό ακριβώς μας λένε με το ασφαλιστικό: ότι δηλαδή θα δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα για να πάρουμε –αν το πάρουμε και όσοι το πάρουν– μια σύνταξη- «επίδομα κηδείας» αμφίβολου ύψους. Την ίδια στιγμή τα αποθεματικά και η περιουσία των ταμείων θα παραδίδονται στον τζόγο των αγορών και οι οφειλές των εργοδοτών θα «ρίχνονται στη θάλασσα» για να ξεχαστούν όταν πληρωθεί η πρώτη δόση τους.

Αυτό ακριβώς μας λένε με το εργασιακό και τη συζήτηση για τη νέα Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση που δεν ανοίγει: ότι το πλήγμα που κατάφεραν στους δημοσίους υπαλλήλους με την περικοπή των δώρων και των επιδομάτων, στον ιδιωτικό τομέα θα το επιχειρήσουν πιο αθόρυβα αλλά εξίσου κυνικά, με τη γενίκευση της ελαστικής εργασίας, τη μείωση των ωρών εργασίας με ανάλογη μείωση των αποδοχών και τη «μισή δουλειά-μισή ζωή».

Ταυτόχρονα επειδή η κοινωνία, καταλαβαίνει τι μας επιφυλλάσσουν, για όσους αντιστέκονται, αλλά και για τρομοκράτηση όσων σκέφτονται να αντισταθούν και να αγωνιστούν ενάντια σε αυτή τη βαρβαρότητα, επιστρατεύεται όπως πάντα η καταστολή, ο αυταρχισμός, ο εκφοβισμός (βλ. τρομοϋστερία, συλλήψεις διαδηλωτών)

Οι «πάνω», έχουν ανοίξει πλέον όλα τους τα χαρτιά. Το ερώτημα που ορθώνεται ξεκάθαρα μπροστά μας είναι «τι κάνουμε εμείς». «Τι κάνουν» οι εργαζόμενοι, ο κόσμος πέρα από τα κέρδη και τα σπρεντς, την ΟΝΕ και το ΔΝΤ, το πολιτικό προσωπικό του συστήματος και τις αγορές…

Θα ανεχτούμε το αντεργατικό πογκρόμ, με την αυταπάτη να τη βολέψουμε ατομικά και να δούμε άσπρη μέρα όταν περάσει η μπόρα; Αλίμονο, η κυρίαρχη πολιτική δεν αφήνει την παραμικρή χαραμάδα για κάτι τέτοιο.

Θα αρκεστούμε στην ψοφοδεή «αντίδραση» των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΝ; Έτσι κι αλλιώς κανέναν εργαζόμενο δεν πείθουν ότι με αποσπασματικές απεργίες για την «τιμή των όπλων» και «πλάτες» στην κυβέρνηση και την εργοδοσία μπορεί να υπάρξει στοιχειώδης αντίσταση – πολύ περισσότερο ανατροπή- της αντεργατικής λαίλαπας!

Θα αρκεστούμε στον σχεδιασμό του ΠΑΜΕ που χρησιμοποιείται από το κόμμα που το στηρίζει για να συντηρηθεί στο αριστερό άκρο του συστήματος;

Ή θα οικοδομήσουμε «από τα κάτω», μέσα από γενικές συνελεύσεις, διαδικασίες βάσης και συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων ένα διαρκές ταξικό αντίπαλο δέος, μια πανίσχυρη και μάχιμη εργατική ενότητα που θα βρει τους δρόμους να υπερβεί τον υποταγμένο-γραφειοκρατικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ,ΑΔΕΔΥ; Που με ανυποχώρητο ενωτικό ταξικό αγώνα θα στοχεύει:

Æ Στην ανάκληση και κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων

ÆΣτην αποτροπή των νέων ακόμη πιο βάρβαρων μέτρων

Æ Στην κατάργηση του Προγράμματος Σταθερότητας

Το πρόγραμμά σας περιήγησης μπορεί να μην υποστηρίζει την προβολή αυτής της εικόνας.

ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ. ΕΞΩ Η Ε.Ε ΚΑΙ ΤΟ ΔΝΤ. ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΩΡΑ. ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΠΛΗΡΩΣΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ. ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ. ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ-ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ.
ΠΕΜΠΤΗ 22 ΑΠΡΙΛΗ ΟΛΟΙ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ!

Όλοι στην Απεργιακή Συγκέντρωση 10:30 π.μ στο Εργατικό Κέντρο που καλούν πρωτοβάθμια σωματεία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Το πρόγραμμά σας περιήγησης μπορεί να μην υποστηρίζει την προβολή αυτής της εικόνας.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΠΡΕΒΕΖΑΣ

δημόσιου και ιδιωτικού τομέα

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

Απάντηση της Αγωνιστικής Παρέμβασης ιδ. υπαλ. ν. Πρέβεζας στον Ριζοσπάστη

ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΕ ΨΕΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ!

Εργαζόμενες, Εργαζόμενοι,

Το σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων ν. Πρέβεζας στην τελευταία Γενική Συνέλευση στις 11 Απρίλη 2010 μετά από πρόταση της «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ» αποφάσισε:

Æ 24ωρη απεργία στις 22 Απρίλη, ημέρα που απεργούν οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Æ την 1η Μάη ταξικό εορτασμό της Πρωτομαγιάς με συγκέντρωση στον ΟΤΕ.

Æ Κλιμάκωση με 48ωρη απεργία στην κατάθεση του αντιασφαλιστικού νόμου.

Æ Κάλεσμα για μόνιμο αγωνιστικό συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων του νομού.

Στη συνέλευση μειοψήφησαν η πρόταση της ΔΑΣ (ΚΚΕ) για 48ωρη απεργία στις 21-22 Απρίλη και η πρόταση της ΠΑΣΚΕ(ΠΑΣΟΚ) που κινήθηκε στη λογική της ΓΣΕΕ.

Στις 14-04-2010 πληροφορηθήκαμε από την εφημερίδα «Ριζοσπάστη», ότι το σωματείο των ιδιωτικών υπαλλήλων ν. Πρέβεζας συντάσσεται πίσω από τη «γραμμή» που χάραξε η ΓΣΕΕ (και φυσικά το μέμφεται γι΄αυτό). Πώς γίνεται όμως αυτό, αφού η ΓΣΕΕ δεν συμμετέχει στην απεργία στις 22 Απρίλη; (!!!) Ταυτόχρονα στο εν λόγω άρθρο δεν παρουσιάζεται αλλά και διαστρεβλώνεται η απόφαση της συνέλευσης. Αποσιωπάτε και μένει η εντύπωση ότι τα παραπάνω είναι προτάσεις των εργοδοτικών συνδικαλιστών του ΝΑΡ που συμμετέχουν στην ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ! ΕΛΕΟΣ!!!

Αλήθεια μπροστά σε αυτό το ανελέητο σφυροκόπημα των αντεργατικών μέτρων που βιώνουμε από κυβέρνηση, Ε.Ε. ΔΝΤ. Μπροστά σε αυτά που έπονται με τις αντιδραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό, την απελευθέρωση των απολύσεων, την μεθόδευση της πλήρους κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων και την πλήρη συναίνεση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατείας που σφυρίζει αδιάφορα, το ζητούμενο είναι μόνο να περάσει η γραμμή του ΠΑΜΕ και αυτό να αποκρυσταλλωθεί σε ψηφαλάκια για το ΚΚΕ στις εθνικές εκλογές ή τα σωματεία να περάσουν στα χέρια των εργαζομένων, όπου εκεί και μέσα σε αυτά θα γίνεται η αντιπαράθεση και όπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα συζητάνε, θα αποφασίζουν και θα οργανώνουν τους αγώνες τους;

Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι,

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έχουμε συνηθίσει στην λάσπη και τη συκοφαντία κάποιων στελεχών του ΚΚΕ. Αυτό, όμως, δεν αποτελεί λόγο για να δώσουμε τόπο στην οργή για άλλη μια φορά!

Οι εργατικοί αγώνες πότε δεν είχαν ούτε ποτέ θα έχουν ανάγκη από «πατερούληδες» που να τους επιβάλλουν τη «γραμμή».Οι αυτόκλητοι προστάτες της εργατικής τάξης έχουν τελειώσει. Οι εργατικοί αγώνες υπήρξαν και θα ξαναγίνουν νικηφόροι όταν αποφασίζονται από τους ίδιους τους εργαζόμενους για τους εργαζόμενους. Όταν με κριτήριο τις ανάγκες και τα δικαιώματα της εποχής μας προτάξουν τα συμφέροντά τους και καταρρίψουν τα ψέματα περί «κρίσης» και περί «θυσιών» που πρέπει να κάνουμε όλοι και ενωτικά, μαζικά και με ανυποχώρητο αγώνα θέσουν τη νέα χάρτα των αναγκών και των δικαιωμάτων του σήμερα τόσο για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους της Πρέβεζας όσο και για όλους του εργαζόμενους της χώρας μας, της Ευρώπης και του κόσμου όλου!

Από αυτή τη σκοπιά επιστρέφουμε τη λάσπη από εκεί που μας ήρθε!

Έχουν το θράσος και μιλάνε με χαρακτηρισμούς του τύπου «επαναστάτες του γλυκού νερού» ενώ έχουν κάνει κοινό προεδρείο στο σωματείο μας με το ΠΑΣΟΚ(αναλογικό γαρ. Μαζί στις καρέκλες και στους αγώνες χώρια).Μάλιστα από την ίδια εφημερίδα μάθαμε ότι στο Εργατικό Κέντρο του Πειραιά βγήκε πρόεδρος του ΠΑΜΕ με ψήφους της ΝΔ και του ΣΥΝ.(μπράβο σύντροφοι. Προφανώς οι ψήφοι που έχουν να κάνουν με προεδριλίκια δεν είναι εργοδοτικοί και πουλημένοι!)

22 Απρίλη απεργούμε ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΑΝΑΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΜΕΤΡΩΝ - ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΟΣΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ.- ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ

Καλούμε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία του νομού μας να στρατευτούν μαζί μας και να συμμετέχουν στον κοινό συντονισμό κόντρα στον εργοδοτικό συνδικαλισμό και στον εκφυλισμό!

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ιδιωτικών υπαλλήλων ν.Πρέβεζας

Χαιρετισμός της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο συνέδριο της Ομοσπονδίας Δικαστικών Υπαλλήλων στην Πρέβεζα

Φίλες και φίλοι δικαστικοί υπάλληλοι,

Το συνέδριό σας πραγματοποιείται σε μία συγκυρία ιδιαίτερα κρίσιμη.

Κρίσιμη επειδή οι δυνάμεις της εργασίας στις οποίες και εσείς ανήκετε, δέχονται τα χρόνια αυτά ολομέτωπη επίθεση από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και τους πολιτικούς του εκφραστές. Μια επίθεση που δεν έχει τέλος.

Κρίσιμη γιατί ο αυταρχισμός της δικαστικής εξουσίας την οποία υπηρετείτε εντείνεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια έτσι που ο ρόλος της από δήθεν παράγοντα κοινωνικής δικαιοσύνης και εξισορρόπησης αποκαλύπτεται ως ρόλος βασικής συνιστώσας στον συσχετισμό δύναμης των εξουσιών.

Η μόνιμη κήρυξη πολλών απεργιών ως παράνομων και καταχρηστικών, η μετατροπή των δικαστηρίων σε υποκατάστημα των συμφερόντων του τραπεζικού κεφαλαίου (προσημειώσεις, διαταγές πληρωμής, πλειστηριασμοί), αλλά και των εργοδοτών (βλ. νέο πτωχευτικό δίκαιο), το ανελέητο γραφειοκρατικό κυνήγι των απλών διαδίκων, οι συνεχείς προφυλακίσεις, και διογκώσεις των κατηγοριών, η αυστηρότητα στις ποινές, η αθλιότητα της αυτόφωρης διαδικασίας και η δικαστική εξόντωση διαδηλωτών, αλλά και αλλοδαπών και εξαρτημένων συνεχίζονται ακάθεκτες.

Κρίσιμη γιατί οι υποδομές σε κτίρια και έμψυχο δυναμικό μειώνονται όλα αυτά τα χρόνια, αποκαλύπτοντας ότι το κράτος αντιλαμβάνεται το θεσμό της δικαιοσύνης ως έναν εισπρακτικό μηχανισμό, παρά ως μία κοινωνική λειτουργία.

Σημεία της απογύμνωσης αυτής είναι τα διαρκώς αυξανόμενα κενά στις οργανικές θέσεις δικαστικών υπαλλήλων που έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο και απόγνωση και συχνά σε αδυναμία λειτουργίας τα δικαστήρια της χώρας με αποκορύφωμα το Πρωτοδικείο της Αθήνας, όπως αυτά αναδείχθηκαν στην πρόσφατη ιδιαίτερα επιτυχημένη κινητοποίηση του Συλλόγου Δικαστικών Υπαλλήλων Αθήνας, με τις καθημερινές δίωρες στάσεις εργασίας.

Κρίσιμη γιατί η εντεινόμενη καπιταλιστική κρίση, η λιτότητα, η υπερχρέωση και η επίθεση που δέχονται οι δυνάμεις της εργασίας καθιστά όλο και περισσότερο απαγορευτική την πρόσβαση των πολιτών στη δικαιοσύνη.

Είναι γνωστό ότι εδώ και χρόνια οι δικαστικοί υπάλληλοι στην πλειονότητά τους ξεπερνούν καθημερινά τις δυνάμεις τους, προκειμένου να καλύπτουν αυτά τα κενά, να μειώνουν τη γραφειοκρατικοποίηση και την ταλαιπωρία του πολίτη και να υποκαθιστούν πλευρές του συστήματος, οι οποίες δεν λειτουργούν, εξαιτίας της συστηματικής υπονόμευσής του από όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν. Γιατί ο χώρος της «δικαιοσύνης», αντιμετωπίζεται ως μηχανισμός καταστολής και ως εισπρακτικός μηχανισμός, αλλά και ως χώρος άσκησης ρουσφετολογικής πολιτικής, ενώ ο προσεταιρισμός των δικαστών, είτε με άμεσες παροχές που βρίσκονται σε προκλητική αντίθεση με τις αποδοχές των λαϊκών στρωμάτων, π.χ. μισθοδικείο, καταβολές αναδρομικών κ.λ.π, είτε με την ασυλία τόσο των δικαστών που είναι υπερβολικά αυστηροί, όσο και εκείνων οι οποίοι καθυστερούν υπερβολικά την έκδοση αποφάσεων, είναι προφανής όπως και ο σκοπός τους.

Ο προσεταιρισμός αυτός έχει τα αποτελέσματά του καθώς, παρά τις προσπάθειές σας, αντί να εκφράζεται λόγος συμπαράστασης από το χώρο των δικαστικών λειτουργών προς τους αγώνες και τα αιτήματα σας, ο χώρος αυτός σιώπησε εκκωφαντικά, όχι για πρώτη φορά, κατά τις τελευταίες κινητοποιήσεις σας, ενώ πρόσφατη είναι η τηλεοπτική μετάδοση δημόσιας πρότασης του Προέδρου και Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου όχι για προσλήψεις και κάλυψη των κενών αλλά για παράταση του ωραρίου λειτουργίας των δικαστηρίων, μέτρο που δήθεν θα συντελέσει στην επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης, ενώ είναι βέβαιο ότι στο μόνο που θα συντελέσει είναι η αύξηση της καθημερινής ταλαιπωρίας των διαδίκων και της απλήρωτης εργασίας δικαστικών υπαλλήλων, γραμματέων και δικηγόρων.

Κάτω από τις συνθήκες αυτές, ο αγώνας σας μαζί με τον αγώνα όλων των εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων, με κοινωνική ευαισθησία και πολιτική συνείδηση, με επίγνωση του κοινωνικού σας ρόλου για τη νικηφόρα αντιμετώπιση της επίθεσης των δυνάμεων του κεφαλαίου και για μια διαφορετική λειτουργία, με ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς για δικαστικούς υπαλλήλους και γραμματείς έχει μεγάλη σημασία. Για μια δικαιοσύνη με κοινωνική ευαισθησία από ανθρώπους που τη λειτουργούν. Γιατί η θέση σας δεν είναι να υπηρετείτε την εξουσία και την κάθε είδους κρατική και δικαστική αυθαιρεσία με την ψευδαίσθηση ότι ανήκετε στους φορείς της, αλλά να υπηρετείτε τον πολίτη, μαζί με τον εργαζόμενο λαό ενάντια σε αυτές. Η θέση σας είναι στη μεγάλη πανεργατική απεργία των επόμενων ημερών ενάντια στα νέα μέτρα, την οικονομική και ασφαλιστική εξαθλίωση όλων των εργαζομένων και σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα. Ένας αγώνας που πρέπει να γίνει απομονώνοντας τον κρατικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Ως ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α θα συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις σε μια μαχητική εργατική αντιπολίτευση ενάντια στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τη συναίνεση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ κάνοντας βήματα για την συγκρότηση μιας ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής αριστεράς ανασυγκροτώντας το όραμα της απελευθέρωσης της εργασίας από τα δεσμά της εκμετάλλευσης για την επαναθεμελίωση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής προοπτικής ως μόνης αξιόπιστης απάντησης στην κρίση.

Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. εύχεται κάθε επιτυχία στις εργασίες του συνεδρίου σας και θα βρίσκεται μαζί σας στους αγώνες για ένα καλύτερο αύριο.

Γιατί οι μόνοι χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν έγιναν ποτέ.

ΑΝΤικαπιταλιστική ΑΡιστερή ΣΥνεργασία για την Ανατροπή(ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α).

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

ΣΥΣΚΕΨΗ ΕΤΕΡΟΔΗΜΟΤΩΝ

της δημοτικής κίνησης «ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΡΕΒΕΖΑΣ»

Τη Τετάρτη 7/4/10 πραγματοποιήθηκε σύσκεψη ετεροδημοτών μετά από κάλεσμα της γραμματείας της δημοτικής κίνησης ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ πολιτών Δήμου Πρέβεζας. Αφού συγκροτήθηκε επιτροπή ετεροδημοτών της κίνησης, έγινε απολογισμός της δράσης της δημοτικής κίνησης, συζήτηση για τη νέα πρόταση της «διοικητικής μεταρρύθμισης» αλλά και την εκλογική παρέμβαση. Όσον αφορά το σχέδιο ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ το οποίο αποτέλεσε το κύριο μέρος της συζήτησης εκφράστηκε η ριζική αντίθεση για τους παρακάτω λόγους:

1) Παρότι επικαλείται τον πολίτη και την εξυπηρέτηση των αναγκών του, είναι εμφανές από όλο το κείμενο ότι η κρατική παρέμβαση προσανατολίζεται σε ακόμα μεγαλύτερες διευκολύνσεις στην αναδιανομή του δημόσιου χρήματος και της δημόσιας περιουσίας υπέρ του κεφαλαίου. Στους σκοπούς τους δηλώνεται η «αμεσότερη διασύνδεση με τις επιχειρήσεις»(βλ. ΣΔΙΤ) και η διευκόλυνση στη διαχείριση των ΠΕΠ, του ΕΣΠΑ, του «ΕΛΛΑΔΑ» δηλαδή μεγάλων κονδυλίων (που είτε είναι κοινοτικοί είτε εθνικοί πόροι αποτελούν χρήματα των εργαζόμενων) είναι φανερό ότι ευνοεί τη μεγαλύτερη αυθαιρεσία και αδιαφάνεια στη διαπλοκή με το μεγάλο κεφάλαιο. Η ιδιωτικοποίηση των δήμων προ των πυλών.

2) Παρότι επικαλείται την αποκέντρωση δημιουργούνται πιο ισχυροί μηχανισμοί κρατικής εξουσίας με τις 7 γενικές διοικήσεις, τις 13 περιφερειακές αυτοδιοικήσεις και τους 370 δήμους. Άρα ισχυροποίηση και μεγαλύτερος συγκεντρωτισμός και θωράκιση των δομών του κράτους με τις συνενώσεις των δήμων και το όλο πλαίσιο λειτουργίας και αρμοδιοτήτων για την εφαρμογή της κεντρικής πολιτικής.

3) Παρότι επικαλείται τη διευκόλυνση του πολίτη, επιχειρείται η απαλλαγή του κεντρικού κράτους από την ευθύνη για παροχή δωρεάν υπηρεσιών υγείας, παιδείας, πρόνοιας, μεταφορών, υποδομών, κ.α.. Μεταβιβάζονται οι αρμοδιότητες στους δήμους και στις περιφέρειες οι οποίοι για να τις εκπληρώσουν θα έχουν το δικαίωμα εξασφάλισης πόρων με διάφορους τρόπους (αύξηση φορολογίας, απεύθυνση-συνεργασία με ιδιωτικές επιχειρήσεις, πώληση-εκμετάλλευση περιουσίας, κ.α.). Αυτή η λειτουργία θα γίνεται με ανταποδοτικά-ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

4) Στο όνομα της ανάληψης δημοσιονομικών ευθυνών από τους δήμους δηλώνεται ότι αυτοί πρέπει να έχουν «οικονομική αυτοτέλεια» και παρά την μεταφορά αρμοδιοτήτων δεν υπάρχουν δεσμεύσεις για χρηματοδότηση τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Επιδιώκεται, όπως αναφέρεται και στο Πρόγραμμα Σταθερότητας, η νέα διάρθρωση «να εξυπηρετήσει τη δημοσιονομική ανάταξη», δηλαδή, το έλλειμμα του προϋπολογισμού να μεταφερθεί στους ΟΤΑ. Για αυτό δηλώνεται καθαρά ότι οι ΟΤΑ θα πρέπει να έχουν ίδιους επαρκείς οικονομικούς πόρους, σύνδεση με τον ΦΠΑ, άρα πιθανή αύξησή του, τον ΦΑΠ. Σαφές ότι θα έχουμε και νέα φορομπηξία μέσω των δήμων.

5) Παρότι επικαλείται τη δημοκρατική συμμετοχή των πολιτών παραμένει μακριά από την ανάδειξη της θέλησης τους, του σεβασμού στις θέσεις τους και το να λαμβάνεται υπόψη η γνώμη των συλλογικοτήτων τους. Αντί αυτού πλασάρεται η εικονική δημοκρατία των συμβουλίων διαβούλευσης με οργανώσεις εργοδοτών, μη κυβερνητικές οργανώσεις, κ.α.

6) Διατηρεί ως εκλογικό σύστημα την ενισχυμένη αναλογική και λόγω της διεύρυνσης του εκλογικού σώματος η σύνθεση των οργάνων «προσαρμόζεται» με την αντίστοιχη της κεντρικής πολιτικής εκπροσώπησης, ενδυναμώνοντας τεχνητά την επιρροή των αστικών κομμάτων. Διατηρείται σε βάρος του δημοτικού συμβουλίου ο καθοριστικός χαρακτήρας της μη αντιπροσωπευτικής δημαρχιακής επιτροπής. Η λειτουργία του Δήμου είναι και παραμένει αντιδημοκρατική και δημαρχοκεντρική. Ο τρόπος που λειτουργεί και αποφασίζει το Δημοτικό Συμβούλιο και πολύ περισσότερο τα νέα περιφερειακά συμβούλια, βρίσκεται μακριά από τον πολίτη.

Για την Αριστερή Παρέμβαση Πολιτών Πρέβεζας οι όποιες αλλαγές στους θεσμούς του κράτους μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα θα μπορούσαν να επιβληθούν, με την πάλη των εργαζόμενων, για περιορισμό της κρατικής αυθαιρεσίας. Mε επίγνωση ότι αυτές οι αλλαγές με μεμονωμένη εφαρμογή τους μπορούν μόνο να αμβλύνουν τις συνέπειες της αστικής πολιτικής και όχι να την αλλάξουν, το επόμενο διάστημα η κίνηση μας θα παρουσιάσει ένα Αριστερό Αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα πάλης για την Τοπική Αυτοδιοίκηση το οποίο θα αποτελέσει και πρόταση για κοινή δράση προς όλες τις οργανωμένες δυνάμεις αλλά και τους ανένταχτους πολίτες με τους οποίους συμμετείχαμε σε κοινές πρωτοβουλίες όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα. Τέλος αποφασίστηκε να αναδειχτεί και να καταγγελθεί στην κοινωνία η παραπέρα αντιδραστικοποίηση του κράτους μέσω του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ που έρχεται να δέσει με την συνολική επίθεση σε βάρος των αναγκών και των δικαιωμάτων μας αλλά και να ενταθεί η προσπάθεια για την εκλογική παρέμβαση της κίνησης τόσο σε τοπικό όσο και σε περιφερειακό επίπεδο σε συνεργασία με αντίστοιχες κινήσεις που δρούνε στη περιοχή.

Η γραμματεία της δημοτικής κίνησης

«ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΡΕΒΕΖΑΣ»